De afgelopen 2 ½ jaar heb ik tussen bijzondere bewoners van het klooster in Beuningen mogen wonen, nu ben ik op weg naar Amsterdam, mijn nieuwe woonplek waar ik al eens 7 jaar woonde. En in navolging van een groot deel van mijn Beuningse tijd heb ik het postbodeschap weer opgepakt.
Zo’n tien jaar geleden ben ik begonnen met het spelen van accordeon nadat ik in mijn jeugd klarinet speelde onder meer bij de Meerssense harmonie, en nog steeds vind ik het twee bijzondere instrumenten, de accordeon melancholisch en vrolijk in een, maar ook in eerste instantie uitwendig wat gebruik betreft, je brengt iets buiten jezelf in beweging, terwijl de klarinet een eerste adem wordt, een verlengstuk van longen zodat je i.p.v een houten blaasinstrument ook kunt spreken, itt bij voorbeeld de accordeon van een uitwendig cq aan een inwendigheid, aan het ademen en de zang wellicht, gerelateerd instrument. Terwijl het ademen en de zang ook bij uitwendige instrumenten niet veronachtzaamd mogen worden, maar ze zijn afgeleidt.
Onder de douche heb ik, evenals met klarinet en accordeon trouwens, nooit volle zalen getrokken. Een geluk maar dat volle zalen nooit mijn ambitie zijn geweest!
Met 130 accordeonspelers heb ik in een orkest deelgenomen aan het ‘Amelie-project’, het spelen van de filmmuziek die de Franse Yann Tiersen voor de film ‘le fabuleus destin de Amelie Poulain’ componeerde.
Ook heb ik een tijdlang op de accordeon dansers begeleidt die speelden in bejaarden - en verzorgingstehuizen en vond ik het bijzonder op straat te spelen, wijsjes van anderen, tot een eigen compositie heb ik het (nog) niet gebracht.
Het schrijven, het fascinerende om in geschreven woorden iets dat ons omringt, dankzij of ondanks in ons leeft in een andere dementie te vertalen, is een andere uitingsvorm waar ik in leef. Het schrijven, dat nooit de werkelijkheid van het leven kan evenaren, maar wel een prachtige confronterende reactie op dat leven kan zijn, en met dat ‘normale’ leven een robbertje kan vechten, verafschuwen, raken, bewonderen, liefhebben.
Nu schrijf en speel ik verder, situaties in Amsterdam en de fantasie daarbij die een verhaal worden, wellicht dat ik ooit van de creaties die in mij leven spelen een bestaan kan vinden. En anders ga ik verder en deel mijn creaties met zij die mij, de postbode, omringen en ben ik zeer benieuwd naar hun uitingen.
Gisteravond zat ik, het was een van mijn laatste avonden in het klooster, op het balkon. De wolken rondom dreven aan alle kanten Beuningen voorbij, de wind zocht houwvast aan populieren en gingo’s, kastanjes, wilgen en appelbomen en alles ruiste, boven Beuningen werd de lucht donkerder en donkerder in blauw, de maan stond vanuit het Klooster aan het noordoosten rond te wezen en hield me tot laat in de nacht uit mijn slaap. Nieuwe tijden waren aangebroken.
Klik op de plaatjes om ze te vergroten
Waar armen reiken
In het rijk der bomen
Ben ik eenmaal geweest
Het was er om te dromen
Voor bomen nog het meest
De populieren populair
Maar ook de eiken zonder air
Vertelden dromen heel de nacht
En de wind ruiste slaap zacht
De wilgen die vergaderden
Terwijl de takken bladerden
En in de kruinen sluimerzacht
Rustte moeder sterrenwacht
De grove den zag zich verplicht
Te leven in het zwarte licht
Omringt door vrinden van de nacht
Zijn vrucht in veiligheid gebracht
En de stilte deed morellen
Oude klaagliederen vertellen
Slapend in hun avondbruin
Zich wanend in Tjsechov’s kersentuin
Ik werd wakker op een iep
Door de wekker z’n bliep-bliep
En de droom was er vandoor
Rustend in mijn geestesoor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten